۲۲.

برای سه مهر هم باید بنویسم که باد در موهایت، اولین آهنگی بود که در ۲۲ سالگی گوش کردم. اینترنت بد بود، اسپاتیفای وصل نمیشد و مجبور شدم برگردم به موزیک‌های روی خود گوشی‌م. چشمم خورد به باد در موهایت. و وایب همین روزها رو داره. امید و واهمه توأمان. خلاصه که باد در موهایت از دیشب روی تکراره، روز تولدم به هشتگ زدن و ریتوییت کردن گذشت، تبریک‌های زیبایی گرفتم از آدم‌هایی که می‌دونم اینکه در این اوضاع به یادم بودن، چقدر معناداره. کل امروز، بهار خونه ما بود و بیشتر از همیشه بغلش کردم. به این فکر می‌کردم که کاش بعدها بهش بگم که توی تولد ۲۲ سالگی‌م، فقط به این فکر می‌کردم که کاش تو در دنیای آزادتری بزرگ بشی. کاش در ایران بدون جمهوری اسلامی پا به مدرسه بذاری. و این کاش‌ها به واقعیت پیوسته باشه. بچه‌ی نازم. جوری دوستش دارم که هیچ‌کس دیگه‌ای رو دوست نداشتم.

و به این فکر کردم که ۲۲ سالگی، زیاد از حد تعیین‌کننده‌ست. هم در ابعاد شخصی و هم اجتماعی. سال دیگه اینموقع، ممکنه همه‌چیز کاملا از همه لحاظ متفاوت شده باشه.

یه نامه برای FutureMe هم نوشتم که سال دیگه به دستم برسه.

دیگه همین. راستش بین این همه بگایی، ۲۲ تیلور رو هم گوش کردم.

و امیدوارم.

سوم مهر ۰۱